Bunun en büyük kanıtı: Sevgilisi olan beyler nasıl tanıştığınızı hatırlayın. Üstünüzde yamalı bir kazak, delik bir bot olsaydı yine de size bakar mıydı?(hippiler hariç :D). Ayrıca her buluşma masraf arada alınan hediyeler,onun için yapılan mesaj internet paketleri, sineme, yemek falan ya hadi bunlar önemli değil, ama gözümle gördüğüm en acıklı şeylerden bir tanesi de kızların arabaya alındığında yüzlerinde oluşan aşırı mutluluğun ve kendini asil zannetmenin verdiği gülümseme. Ulan kıza sahilde gün batımında shape of my heart çalsam o ifade ortaya çıkmaz. İnsan dediğin asil bir yaratık olmalı, bir demir parçasının kölesi değil.
Bir diğer iğrençlikleri de "seviyorum" yalanları. Bir kızla tanışıyorum " sevgilim var, birbirimizi çok seviyoruz" diyor. 1 hafta sonra tık mesaj " biz ayrıldık." Biraz konuşuyoruz "zaten iyi biri değildi" diyor.
Lan yavşak hani çok seviyordun? Ne değişti bir haftada? Peki sevmiyorsa ne yapıyor? diye soracak bazıları.Sevgi değil sadece zamanla alışılmışlık hissi. 2 3 sinemaya gidiyor, öpüşüyor, basit bir çılgınlık yapıyorlar. Kız artık onunla yaşamaya alışıyor. Sonra:
"Ay ben Berkecanı çok seviyorum." Siktir git lan.
Sevgi bu değil. Bize kapitalizmin getirdiği yapmacıklıklardan oluşuyor bu."Kapitalist köpekler." Peki sevgi ne diye soracak olursanız bu uzun bir hikaye. Anlamak için sevme sanatı okunabilir(cidden tavsiye ediyorum derin ve güzel bir kitap).
Sonuca gelecek olursak; bizden faydalanmaya çalışan biri kötü biridir ve öyleyse bu kişiye yalan söylenebilir. Baktınız ki kız paraya bakıyor yoksa bile yalan söyleyin :D.
yazarken dinlenilen:http://www.youtube.com/watch?v=jxq6DtsAb1A
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder